aph: Wyrok.

...najpiękniejsze miasto, jakie znał, popadało w ruinę. Wszędzie strzały, przemieszane wojska w natarciu, ogólny chaos i panika. Takiego Królewca nie widział nigdy, nie taki Królewiec wybudował. Oblężone miasto nie miało jednak co liczyć na ratunek. Było zupełnie odcięte od reszty Świata, Rosjanie zajęli już niemal całe Prusy Wschodnie. Już od początku walk szanse na przetrwanie malały gwałtownie z każdą chwilą. Gołym okiem było widać, że walka już nic tu nie da. Mimo to, gdy Gilbert to usłyszał, aż w nim zawrzało.

-Jak to poddać miasto? Czyś ty na łeb upadł?!

Patrzył oniemiały na komendanta, jednak generał Lasch* powtórzył to z tą samą powagą.

-Miasto popada w ruinę, tysiące naszych żołnierzy i cywili tu ginie. Nic już na to nie poradzimy, nie ma lepszego rozwiązania.

-Otto...- personifikacja próbowała powstrzymać drżenie głosu i zebrać myśli. Owszem, byli znacznie osłabieni, jednak walki o miasto trwały dopiero trzy dni. Poza tym, jak mogli tak po prostu oddać tak ważną, ze względu historycznego jak i strategicznego, twierdzę, jaką jest Królewiec, w te brudne, sowieckie łapska?

Jedynym pocieszeniem było dla niego to, że odesłali wcześniej Marię w głąb Rzeszy, gdzie była względnie bezpieczna, przynajmniej tak mu się wydawało. Prusy bał się, jak ona przeżywa całą tą sytuację.

Rozumiał, że Lasch miał rację. Nie miał wyboru. Ruszył na poszukiwania Związku Radzieckiego, by poddać mu miasto i zakończyć walki. Potem pozostawało mu tylko czekać na łaskę, bądź niełaskę, ze strony pozostałych Aliantów.

Wbiegł w samo centrum potyczki, szukając głównego agresora. Jak się jednak okazało, jego ludzie znaleźli go pierwsi.

-Ruki wjerch!*- ostry, kobiecy głos przeszył powietrze niczym wystrzelony pocisk. Z chłodnych, niebieskich oczu Nataszy zdawała się bić żądza krwi. Beilschmidt, ku jej zdumieniu, uniósł grzecznie ręce do góry.

-Po coś tu przylazł?- spytała, nie tracąc czujności.

-M..mysiepodajemy...- wymamrotał pod nosem, niezdolny do przyznania porażki. Białoruś zmarszczyła podejrzliwie brwi, szczęk metalu zasygnalizował mężczyźnie odbezpieczenie broni. Był na celowniku.

-Poddajemy się- warknął Gilbert głośniej i znacznie wyraźniej. Jego rozdrażnienie rozbawiło kobietę.

-Da? Akurat! Nie wierzę ci- popchnęła go lekko do tyłu karabinem.- Ta sztuczka ci się nie uda. Z resztą zobaczymy, w końcu mamy zakładnika- uśmiechnęła się do Prusaka słodko, głową zaś skinęła na coś za jego plecami. Tamten obrócił się zdezorientowany, by dostrzec Iwana mierzącego karabinem w młodą kobietę w podniszczonej, niegdyś eleganckiej sukni, w panice szarpiącą się ze swoją bronią. Jej nieskazitelna, blada skóra, poorana była siniakami, długie jasne włosy zaś zdawały się być poprzypalane.

-Scheisse*...- pisnęła zajęta dziewczyna, Prusy zaś najchętniej ukatrupiłby Ruska, tak, jak stał, i zatopił w odmętach Bałtyku. Jej widok jednak zmroził go do tego stopnia, że nie był w stanie się ruszyć.

-Maria...- wyszeptał wystraszony, ona zaś nawet go nie zauważyła. Wpatrywała się w swojego oprawcę oczami wielkimi z przerażenia. Z wahaniem zrobiła krok do tyłu. Związek Sowiecki z widocznym zadowoleniem zauważył swoją przewagę, podchodząc bliżej, by w końcu przyprzeć ją do muru. Natalia opuściła broń, przyglądając się bratu z zainteresowaniem.

-I co teraz, malutka?- Iwan zręcznie pochwycił jej karabin i odrzucił obok.- Zawsze możemy się dogadać~ objął jej twarz swoimi dłońmi, przyglądając się jej z wyższością. Prusak poczerwieniał z oburzenia, Białorusinka zaś mocniej zacisnęła dłonie na swojej broni, łypiąc okiem na dziewczynę. Tamta zaś trwała chwilę zdezorientowana w bezruchu, po czym, gdy Rosja napierał coraz bardziej, w końcu zrozumiała swoje nieciekawe położenie i odepchnęła go ostatkiem sił.

-Bene mori praestat quam turpiter vivere*- wysyczała mu w twarz. Wania uśmiechnął się szerzej, zdziwiony, a zarazem zachwycony jej oporem, oraz cichym pozwoleniem. Przewiesił swój karabin na powrót przez plecy, spod płaszcza zaś wyjął swój nieodzowny kran. Oczy zalśniły mu złowrogo, Królewiec mimowolnie znów oparła się o mur.

-Jesteś tego pewna?- pogładził lekko ostry koniec kranu. Dziewczyna zadrżała, wciąż jednak odważnie patrzyła mu w oczy, starając się nie okazywać strachu. Iwan zaśmiał się, przyciągając ją za włosy do siebie. Znów nie zaprzeczyła.

-Maria!- Beilschmidt ruszył dziarsko na Ruska, zapominając o braku odpowiedniego wyposażenia do walki oraz bezpieczeństwie własnym. Nie pozwoli nikomu jej poniewierać, zwłaszcza za włosy. Szarpnął napastnika za ramię i już miał mu przywalić, gdy ziemia gwałtownie się pod nim zatrzęsła, lewą nogę zaś szarpnął ból nie do zniesienia. Padł u stóp agresora, chwytając się za ranę i próbując dłońmi zatamować krwawienie. Związek Radziecki z dziką satysfakcją kopnął go na bok.

-Gil..!- krzyknęła przerażona personifikacja miasta, jej krzyk niósł dalej mrok zapadający nad ruinami jeszcze niedawno jednej z najważniejszych metropolii nadbałtyckich. Nie była w stanie dokończyć gdyż Iwan wziął zamach i z impetem wbił jej kran w szyję tak, że przeleciał na wylot.

Prusak miał wrażenie, że czas nieubłaganie mijał, on zaś stał gdzieś obok, poza nim, bezradny. Nim zdążył drgnąć czy zaprotestować, Rosjanin w równie brutalny sposób wyszarpnął kran z powrotem. Maria zawirowała bezwiednie i padła w bezruchu w kałuży tryskającej krwi, dławiąc się nią i walcząc o każdy kolejny oddech. Gilbert podciągnął się do niej, próbował unieruchomić drżącą w spazmach bólu dziewczynę. Chciał zatrzymać krwotok, szybko jednak zrozumiał, że nie jest w stanie dokonać niczego, by jej pomóc.

Delikatnie otarł strużkę krwi z jej ust, próbował w jakiś sensowny sposób przekonywać ją, by wytrzymała, co brzmiało raczej bardziej krzykliwie niż pewnie i spokojnie. Kątem oka dostrzegł Nataszę, nim jednak zorientował się, co tamta zamierza, ta strzeliła jeszcze kilka razy do Marii, sprawiając ulgę w cierpieniu.

-Niet nieabhadimosti, sztoby pobłagadarić*- odpowiedziała matowym głosem, po czym obrażona wyminęła swojego braciszka. Królewiec przestała drżeć, krwawienie z szyi zwolniło, choć zaczęło się w innych miejscach. Oczy zaszły jej mgłą, gdy patrzyła nieprzytomnie na Gilberta, zaś jego policzki wilgotniały, jego mundur nasiąkał jej krwią, a serce pękało i pękało na coraz mniejsze kawałeczki...

---